نفس بریده

خواب از سر من پرید
چشمان دلم درید
دل در کف یار و من
زین ها نفسم برید

متکای فرش

رفته در اوج و از آن بالاها
گوشه چشم به ما می انداخت
نقطه هیچک ما را می دید
بسکه جان بهر جوانان می باخت
آسمان تخت شهنشاهی او
لیک بر فرش، متکا می ساخت

آتش لب

آتش هجر به آتشدان عشق
گرمی لبهای یار است، ای صنم

دردک وصل

صنما درد فراقت که به من می گفتی
دردکی بود که من موقع وصلت دارم

وفای بی وفا

ناله سر کن، ناله سر کن، مویه کن
در مسیر دلبرت ره پویه کن
شاید از بهر وفا، آن بی وفا
کام دل را بر دهد، یکسویه کن

متکا

وقتی علی است متکای عالمین
آیا کسی غم بی یاوری، خورد؟

مدد زانو

در کودکی و جوانی و پیرگی
نام علی، مدد زانوان ماست

بابای خسته

رفته بودم، رفته بودی، رفته بود
لیک بند دوستی پیوسته بود
چشم بیمارش، به رویم بسته شد
بس که از ایام، بابا، خسته بود

خطر اعتماد

از برابر رویت گذر نخواهم کرد
بهشت را معادله با این اثر نخواهم کرد
حضور روی تو عشق است، تا دم آخر
در این مقام بمانم، سفر نخواهم کرد
حریم مسجد من کعبه وجود تو باد
به سوی کعبه ی دیگر نظر نخواهم کرد
به شوخ طبعی خود گوئیم برو، حاشا
در این مغازله هرگز خطر نخواهم کرد

خاک آسمان

آنجا
در اوج آسمان
که سر بنهادی به روی خاک
یک بوته از شقایق گلرنگ رسته است

از قاب عکس تو
خورشید
از شرم
سر به نقابی ز ابر برد

اما دلم
برای نور رخت
از بار غصه ها
امشب گرفته است...