مهدی عظیمی میرآبادی

پروتکل سیزدهم

نیاز به نان روزنامه، گوییم را وادار می کند که به آرامش رو بیاورند و با میل و رغبت خدمتگزار ما باشند. عمالی که از بین آنها برای مطبوعات خود به خدمت می گیریم به اشاره ی ما موضوعاتی را که شایسته نیست ما خودمان در بیانیه های رسمی خطاب به مردم مطرحشان کنیم، به بحث می کشند و ما در گرماگرم این بحث ها و مجادلات با آرامش کامل اقدامات ضروری و لازم را که به موضوع مورد بحث مربوط می شود، اتخاذ می کنیم و سپس مسأله را به عنوان یک امر تمام شده، در معرض افکار عمومی می گذاریم. در این صورت احدی جرأت نمی کند خواستار تجدیدنظر در اقدام به عمل آمده شود و حلقه را بر خود و امثال خود تنگ کند، مخصوصاً که ما اقدامات خود را در راه اصلاح و بهبودی اوضاع معرفی می کنیم. مطبوعات هم بلافاصله افکار عمومی را به طرف مسائل جدیدی می کشانند و اذهان به آنها مشغول می شود (مگر نه این که ما این اذهان را عادت داده ایم که همواره در طلب چیزهای جدید برآیند) و باز یک عده به بحث و مجادله پیرامون مسایل جدید می پردازند؛ عده ای که بهره ای جز نابخردی و حماقت نصیبشان نشده و یادشان رفته است بدانند که هیچ نیستند و ناتوان تر از آنند که مغز مسایل را دریابند. امور سیاسی را فقط ما خوب می فهمیم و خداوند، به برکت زحمات نسلهای عدیده، ما را برای این کار آماده ساخته است؛ زیرا چه کسی جز ما این مسایل را ابداع کرده است؟

از تمام این مقدمات پی خواهید برد که هدف ما از جلب موافقت افکار عمومی نسبت به کاری که خواهیم بکنیم در واقع این است که به کار دستگاه و ماشین خود سهولت ببخشیم. شاید ملاحظه کرده باشید که آنچه ما مایلیم موافقت افکار عمومی را نسبت به آن به دست آوریم عملی نیست که انجام داده ایم و تمام شده است، بلکه صرفاً حرف هایی است که در رابطه با این یا آن مسأله ی بازرگانی مطرح کرده ایم.[1] ما همواره تأکید و تصریح می کنیم که رهبر و راهنمای ما در اقداماتی که انجام می دهیم فقط امید و اطمینان به این است که این اقدامات جز برای خدمت به مصالح عمومی نیست.

برای آن‌که اذهان توده‌ی مزاحم و بهانه‌جو را از بحث پیرامون مسائل سیاسی منحرف کنیم آنها را به وادی مشکلات جدیدی در زمینه ی صنعت و تجارت می کشانیم و رهایشان می سازیم تا در این زمینه ها غرق شوند و هر چه می خواهند بحث کنند. توده ها زمانی تن به آسایش می دهند و از دردسرهای سیاست (یعنی همان چیزی که خود ما آنها را وادار به دخالت در آن کردیم تا در مبارزه ی خود علیه حکومت های گوییم از آن بهره برداری کنیم) دست می شویند که کارهای مناسب دیگری جایگزین مشغولیت های سیاسی آنها شود. برای آن که توده ها همواره در گمراهی بمانند و ندانند در اطرافشان چه می گذرد و با آنها چه می شود، با ایجاد وسایل تفریح و سرگرمی و بازی های خنده آور و انواع ورزش ها و لذت بردن و شهوت‌رانی و زیاد کردن کاخ های زرق و برق دار و خانه های مجلل، آنها را به خود مشغول خواهیم کرد. مطبوعات نیز مسابقه‌های هنری، ورزشی و غیره راه خواهند انداخت، و بدین ترتیب اذهان توده متوجه این امور و از برنامه های ما منصرف خواهد شد و در نتیجه، ما هر کار بخواهیم می کنیم و موضع‌گیری‌های ما سالم می ماند؛ موضع‌گیری‌هایی که اگر بدون توسل به این وسایل سرگرم کننده، آنها را علنی و آشکار می ساختیم، مطمئناً با توده ها برخورد و تناقض پیدا می کردیم. از آن جا که توده ها از نعمت تفکر مستقل بی بهره اند و فاقد قدرت استنباط می باشند، از ما تقلید خواهند کرد و به شیوه ی ما خواهند اندیشید؛ زیرا فقط ما هستیم که شیوه های فکری را به آنها می دهیم و البته این خط دهی های فکری فقط به دست اشخاصی صورت خواهد گرفت که در وفاداری آنها نسبت به ما شک و تردیدی نیست.

وقتی حکومت ما برپا شود، وظیفه لیبرال ها و اتوپیست ها، یا رؤیاپردازی های خیالباف، نیز به پایان خواهد رسید اما تا آن زمان کارهای این عده برای ما مفید خواهد بود و ما اندیشه ها و افکار آنها را به سمت عقاید بی ارزشی که فکر می کنند خوب و مطلوب و پسندیده است، سوق می دهیم.[2] آیا همین ما نبودیم که افکار بی ارزش آنها را به سمت گمراهی و کوری هدایت کردیم، به طوری که در بین آنها حتی یک نفر پیدا نمی کنید که بتواند تشخیص دهد و بفهمد که معنای کلمه ترقی در همه جا، بجز آن جا که سخن از کشفیات مادی یا علمی است، متضمن جدایی یا ضدیت و ناسازگاری است؛ چرا که حقیقت، به خودی خود، یک امر ثابت است و در آن جایی برای مفهوم ترقی وجود ندارد. ترقی و پیشرفت فکری غلط و ایده ای دروغین است و کارش این می باشد که حقیقت را به صورت مبهم، پیچیده و پوشیده درآورد؛ حال آن که فقط ما، ما ملت برگزیده ی خداوند و نگاهبان حقیقت، برای دیدن روشن حقیقت آفریده شده ایم.

زمانی که حکومت خود را بر پا کردیم، سخنرانان ما این مسائل را که بشریت را واژگون کرد و در نتیجه آنها را به دامن ما کشاند، شرح خواهند داد. کیست که ذره ای شک داشته باشد که همه ی این ملت ها را ما بر طبق نقشه ی سیاسی خود به این سمت هدایت کردیم و به ذهن احدی از آنها خطور نکرد و یا نتوانست بفهمد که چگونه این کاروان چندین قرن او را با خود برد.[3]