خاک آسمان

آنجا
در اوج آسمان
که سر بنهادی به روی خاک
یک بوته از شقایق گلرنگ رسته است

از قاب عکس تو
خورشید
از شرم
سر به نقابی ز ابر برد

اما دلم
برای نور رخت
از بار غصه ها
امشب گرفته است...

جان خدا

گفت که ای من به تو نزدیکتر
از رگ گردن به تو نزدیکتر
غصه فردا ز چه رو میخوری
بند نیاز از در ما می بری
حد خودت را نشناسی، قبول
از چه پریشانی و زار و ملول؟
دست توسل به که آویختی؟
آبروی خویش کجا ریختی؟
ای که دلت در تپش آرزو
دل نگران می رود از کو به کو
درگه ما بارگه بندگان
بنده من، جان خدایت، بمان!