خاک آسمان

آنجا
در اوج آسمان
که سر بنهادی به روی خاک
یک بوته از شقایق گلرنگ رسته است

از قاب عکس تو
خورشید
از شرم
سر به نقابی ز ابر برد

اما دلم
برای نور رخت
از بار غصه ها
امشب گرفته است...

ماه جاری

یقین از روشنای چشم هایت، ای مه جاری!
بسا خورشید از رویت خجالت می کشد، آری
مرا یک دم به بزم مهربانی هات دعوت کن
که من هم عافیت یابم از این درد و گرفتاری