نفس بریده

خواب از سر من پرید
چشمان دلم درید
دل در کف یار و من
زین ها نفسم برید

بابای خسته

رفته بودم، رفته بودی، رفته بود
لیک بند دوستی پیوسته بود
چشم بیمارش، به رویم بسته شد
بس که از ایام، بابا، خسته بود

ماه جاری

یقین از روشنای چشم هایت، ای مه جاری!
بسا خورشید از رویت خجالت می کشد، آری
مرا یک دم به بزم مهربانی هات دعوت کن
که من هم عافیت یابم از این درد و گرفتاری