بر سقف آسمان

بر سقف آسمان که نوشتن مجاز بود

آن شب به یادگار نوشتم نوشته ­ای

کای یار مهربان به تو امید بسته­ام

چون گرد راه، سر به قدوم فرشته­ ای

مستُر مرا ز پای به وقت حضور دوست

بگذار  بار بگیرد نهالی که کشته­ ای

گفتم که خاک بلکه من از خاک کمترم

یا چون فرشته­ ای که از آن بر گذشته­ ای

مهر رضا

دل در گرو مهر رضا دارم  و بس
آن شاه رئوفی که دو عالم  را کس
چون درگه او قبله گه عشاق است
گویم که به داد دل این بی کس رس

وعده های دوره حکمرانی

مهربانا مهربانی هات کو
دلبری ها، خوش زبانی هات کو
رفته از یادت تمام وعده ها
روزگار حکمرانی هات کو

ماه جاری

یقین از روشنای چشم هایت، ای مه جاری!
بسا خورشید از رویت خجالت می کشد، آری
مرا یک دم به بزم مهربانی هات دعوت کن
که من هم عافیت یابم از این درد و گرفتاری