راه انسداد مسیر قاچاق فیلم

اولین مسأله، وجود خُلل و فُرجی است که در قوانین، و مقررات مربوط به حفظ حقوق هنرمندان و تولیدکنندگان آثار سمعی و بصری است. متأسفانه نه تنها با این قانون چندان جدی برخورد نمی شود،  که خود قانون مزبور نیز قدرت انسداد مسیر قاچاق فیلم را ندارد. این قانون ‌گریزگاه ‌هایی دارد که متخلفین به سادگی می توانند از آن عبور کنند. مجازات ‌های در نظر گرفته شده برای این مسئله به قدری نازل و کوچک است که ضمن این که هیچ بازدارندگی ندارد، چه بسا تشویق کننده هم هست. مسأله اصلی در این موضوع، ضعف قانون است که قاعدتاً به عهده نهادهای قانونگذار است که آن را اصلاح نمایند.

مسأله و مشکل اصلی دیگر در مسیر مبارزه با قاچاق فیلم، انفعال و عدم جدیت مدیران و مسئولان بخش سینما هستند. متأسفانه دغدغه چندانی برای اجرای قانون وجود ندارد. درحالی که جلوگیری از قاچاق فیلم هم به عهده مسئولان صنفی است و هم مسئولان دولتی. من سوگوارانه در مسئولان این دو نهاد، هیچ انگیزه ‌ای برای پیگیری جدی و فعال مبارزه با قاچاق فیلم ندیده ام!

از سوی دیگر، مبارزه با قاچاق فیلم تنها از عهده یک یا دو نهاد برنمی آید؛ قوه قضاییه، مجلس، دولت و تشکل‌ های صنفی، چهار ضلعی هستند که حضور مؤثرشان برای مثبت بودن اقدامات در این زمینه ضروری است. اگر نقص‌ های قانونی بر طرف شود، و اختیارات و مسئولیت های سازمان مرتبط  را یک بار برای همیشه به صورت جدی معلوم گردد، می‌توان امیدوار بود که قاچاق فیلم ریشه‌ کن شود. و الا اگر مثلا فقط نیروی انتظامی وارد می‌شود، چون همچنان نقص ‌ها در جای خود وجود دارند، نتیجه و اثر کار دوام نمی‌ آورد، و بلافاصله پس از اتمام دوره برخورد ضربتی جمع آوری فیلم‌های قاچاق و برخورد با قاچاقچی‌ ها، قاچاق چند برابر هم می‌شود.

یک‌ بار که با یکی از تولید کنندگان سی دی خام صحبت می‌ کردیم، می‌ گفت که وقتی یک فیلم پرفروش روی پرده سینماها می‌آید، فروش مواد خام ما به طور ناگهانی خیلی بیشتر می‌شود، بلکه گاهی چند برابر می‌شود. او استدلال می کرد در چنین مواردی این مواد خام صرفا برای قاچاق فیلم‌ها استفاده می‌شود. با وجود این سرنخ ها، به نظر می‌رسد ردگیری کردن قاچاقچی ‌ها و اخلال در کار آنها، چندان هم پیچیده نیست. ضمن این که درحال حاضر سایت‌ هایی بدون هیچ مخفی کاری و پرده پوشی فعالیت می‌کنند که به طور آشکار برای عرضه غیرقانونی فیلم‌های قاچاق، مشترک می پذیرند. هر کس بخواهد می تواند به عنوان یک کاربر با اطمینان عضو ‌شود، پول بدهد، و هر وقت هم دلش خواست، بی هیچ دغدغه ای فیلم‌ها را دانلود کند...

سؤال است؛ آیا علی رغم ضعف قانون واقعا نمی‌توان جلوی قاچاق فیلم را را گرفت؟ پاسخ روشن است؛ می‌توان به سادگی با این معضل برخورد کرد! تنها با انگیزه، همت، اقدام فعال و بر اساس برنامه ریزی!

مجلس دهم، بدون کمیسیون فرهنگی؟!

مردم از شعارهای سیاسی خسته و دلزده شده اند، از بس وعده های توخالی و دروغین در حوزه سیاسی شنیده اند. یک عقده فروخورده ای در گلوی بسیاری از مردم جا گرفته که اگر مداوا و چاره جویی نشود ممکن است عواقب وخیمی به دنبال داشته باشد. در واقع مشکل اساسی مردم و کشور ما سیاست نیست، یا این که فعلاً این مشکل اصلی نیست. چون اتفاقاً سیاسیون هم برای پیش برد اهداف خود سعی می کنند از حوزه های دیگر مثل اقتصاد و فرهنگ استفاده می کنند. هنوز از یادمان نرفته وعده های فراوان آزادی فرهنگی و هنری بعضی از سیاسیون، وعده های انتخاباتی دهن پرکن برای تغییرات جدی در درآمد و معیشت مردم، و صدها قول و قرار از یاد رفته! که در سالهای دور و نزدیک از دهان زبان کسانی خارج شد که خود را همانند فرشته های نجات، به مردم (که البته به رأیشان محتاج بودند) می نمایاندند، اما پس از موفقیت در مسابقه های انتخاباتی به جای پوشاندن جامه عمل به وعده های خود، بخش قابل توجهی از کارشان شد: تحقیرها و توهین ها به گروه ها و باندها و جناح های مخالف یا غیر موافق و در واقع توهین به همه مردم و فراموشی عملی تمامی وعده های انتخاباتی...

اینها واقعا نکات جدی است که متاسفانه ریشه در فرهنگ دارد.

باید چکار کرد؟

حوزه های فرهنگ مثل آموزش و پرورش، آموزش عالی، صدا و سیما، ارشاد، سینما، تئاتر، کتاب، موسیقی، شعر، ادبیات، جراید و رسانه ها، اینترنت، فرهنگ عامه، سبک زندگی، تربیت فرزندان، استفاده از مظاهر تکنولوژی، و... (به معنای یک واقعیت قابل ملموس و غیر قابل انکار) بی سر و سامان است، پی و اساس قانونمند و معتبری جز گذشته های پر افتخار ندارد، که آن هم درد جامعه امروز را دا نمی کند. کسی هم خود را ملزم به رعایت حدود و ضوابط شرعی یا عرفی یا قانونی و یا حتی عقلی نمی داند. بسیاری از مسئولان با دروغ های شاخدار خود، خطاها، غفلت ها، ناتوانی ها، نقاط ضعف و محدودیت هایشان را توجیه می کنند، در چنین شرایطی است که خانواده ها در لبه پرتگاه فروپاشی کامل است، مدارس و دانشگاهها به شدت و سرعت عجیب و غریبی به سمت بی هویتی در حال حرکت هستند. رسانه های فرهنگی و هنری (اعم از همه چیز!) بی قاعده و پرت و پلا هستند و با جدیت تمام به سمت انهدام کامل فرهنگ مردم در حرکت هستند و...
راه نجات از وضعیت فعلی چیست؟ این که در مجلس شورای اسلامی دهم، کمترین تعداد نمایندگان راغب به حضور در کمیسیون فرهنگی بودند نیز بر عرض بنده صحه می گذارد. چرا فرهنگ از سبد دغدغه همه مسئولان ریز و درشت خارج شده است؟ چرا همه به فکر بدجه و صنعت و تجارت و ارتباطات بین المللی و امثال این حوزه ها هستند و تنها 3 یا 4 نفر باید در میان نزدیک به 300 نفر از نمایندگان مردم،دلشان برای فرهنگ ممکت بسوزد و مابقی به اولویت های دیگر فکر کنند؟ اگر تدبیر به موقع و بدیع دکتر لاریجانی نبود، شاید این دوره از مجلس شورای اسلامی چیزی به معنای کمیسیون فرهنگی نداشتیم! جالب این که مقام معظم رهبری تقریبا در تمامی صحبت ها و سخنرانی های خود بر توجه ویژه به مقوله فرهنگ تأکید دارند!! فاین تذهبون؟!

علی ای حال کمیسون فرهنگی مجلس به خوبی شکل گرفت، و باید حضور رییس و نایب رییس مجلس در این کمیسیون را به فال نیک گرفت تا شاید با اولویت دادن به مقوله مظلوم و اساسی فرهنگ، به عنوان یک موضوع جدی و استراتژیک، بسیاری از مسایل و مشکلات دیگر کشور از این مسیر مرتفع گردد.

ان شاء الله