کاروانی بدون من

کاروان رفت و من از بس تنها
در غم بی کسی ام، جا ماندم

شب هنوز است که تاریک و سیاه،
دوری روی تو می گریاندم

گفته بودم چو رسم نزد تو، من
شکوه آغاز کنم، کو آن دم؟

سر گذارم به سر شانه تو
این سخن را به تمنا راندم

گفته بودند به من مجنونی
زانکه معشوق منت، من خواندم

من هم از یار وفا می طلبم
از جنون است که مو افشاندم

گنجینه راز

نشئه آن می گساری های شب های دراز

با تو بودن یکه و تنها مهیای نماز

صد نیاز از من، ولی بی اعتنایی، کار تو

کی شود بگشایم این گنجینه پر رمز و راز

شب قدر

مختاری و دلداری و من در غم دلدار
شب تا به سحر دیده به در، خسته و بیمار
ای کاش وصالت به شب قدر میسر
تا ز آمدنت عفو نمایند گنهکار

یار یاران

تفتیده دلهای جهان، در یاد باران علی
دستم به دامانت بیا، ای یار یاران علی
دنیا شب است و بی سحر، بی نور و بی امید نور
ای نور مطلق، رخ نما، صبح بهاران علی